Annelies woont samen met haar man en een heleboel dieren in Noord-Groningen. Ze biedt kinderopvang aan huis en heeft daaraan een fulltime job. Het geeft haar veel plezier en voldoening. Daarnaast schrijft ze graag voor volwassenen, op haar eigen blogsite. Regelmatig deelt ze ook een blog op 50+. Vandaag schrijft ze over het onderwerp aardig.
Aardig
Vanmorgen ging ik de was strijken en vouwen. Ik kreeg ‘hulp’ van mijn opvangkindje van 15 maanden. Als ik op een avond het strijkwerk had gedaan, was ik vier keer zo snel klaar geweest en had ik geen toverkunsten hoeven uithalen met het snoer van het strijkijzer. Maar dit was veel gezelliger. En kindje was zo trots! Alle sokken die ik uit de mand had gezocht en op een stoel had gelegd om ze, als het strijkwerk klaar was, per paar te vouwen, deed hij één voor één weer in de mand.
Met zo’n concentratie en zorgvuldigheid dat ik het hart niet had om te zeggen dat hij er af moest blijven, sterker nog, ik gaf hem een groot compliment. En zijn stralende koppie was toen weer een beloning voor mij. Het is vaak helemaal niet zo moeilijk om aardig te zijn, zelfs als dat betekent dat je iets anders doet dan je voor jezelf gepland had. Als je een ander daarmee een goed gevoel geeft, dan word je daar zelf toch ook weer heel blij van?
Mijn oude vader stond een keer even na te denken in welke volgorde hij winkels zou bezoeken. Tot zijn verrassing werd hij aangetikt door een meisje dat heel vriendelijk zei: “Kom maar meneer, ik zal u wel even helpen oversteken”. Ze hield hem stevig bij de arm en loodste hem door het drukke verkeer naar de overkant. “Dank je wel hoor, heel aardig van je”, zei mijn vader. “Graag gedaan hoor!” zei ze. Toen ze uit het zicht was stak mijn vader nogmaals over, weer terug naar zijn oude plek. Hij moest helemaal niet naar de overkant. “Maar”, vertelde hij, “dat kon ik toch niet tegen haar zeggen? Ze was zo lief!”
Mijn dochter Irene stond een keer met haar babyzoon in de draagzak onder de overkapping van de pui van de Hema, het regende pijpenstelen. Het zou nog 25 minuten duren voor de bus kwam, tijd genoeg om nog een broodje te kopen en even wat etalages te bekijken. Bij de broodjes stond een andere mevrouw die vroeg: “Waar moet u heen?” “Naar de bushalte, maar…” begon Irene, maar ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken. “Ik breng u en uw baby even naar de halte, kom maar onder de paraplu”. En daar gingen ze. Irene had zelf een paraplu in haar tas en wilde helemaal nog niet naar de halte, maar ze vond het zo lief aangeboden dat ze braaf mee liep met mevrouw en haar vriendelijk bedankte. En pas weer terugging toen mevrouw in een andere bus was gestapt en weggereden. Het was immers zo aardig geweest!
Het is leuk als mensen aardig tegen je zijn. Het geeft een fijn gevoel als ze je willen helpen, gewoon omdat ze dat sociaal vinden. Je kan natuurlijk afwerend reageren en vertellen dat je het zelf allemaal wel kan. Maar is dat altijd ook echt nodig? Is het altijd erg dat je eigen plannen in de war raken?
Welnee. Sociaal zijn is ook belangrijk! En dan kan je later je eigen plan wel weer oppakken. Met een blij gevoel ook nog eens. Pa weer terug naar de overkant, Irene weer terug naar de Hema en ik? Kindje ligt op bed en ik vouw rustig de sokken.
