Tietia Feikens
10-5-2017
Hardloopgroep 50plusinFriesland
Het was al niet zo geweldig meer gesteld met mijn zelfvertrouwen, na het blessureleed, maar toen ik vlak voordat ik naar Kreta vertrok, ook nog buikgriep kreeg, begon ik me toch wel zorgen te maken; nog maar een paar weken tot ‘de Loop van Leeuwarden’. En vanaf nu stond ik er, wat trainen betreft alleen voor; op Kreta zou ik hooguit kunnen appen met mijn hardloopvrienden voor advies maar ik moest het nu zelf doen. Na twee dagen flinke koorts stond ik te zwieberen op mijn benen maar gelukkig was ik net op tijd fit genoeg ( ook niet meer dan dat ) om samen met Jan het vliegtuig in te stappen. Ik weet dat de zon en ik beste vrienden zijn, dus er was hoop. Warmte en zon, daar knap ik altijd geweldig van op. Ik ben in het verkeerde land geboren denk ik. Kou en vocht doen altijd een aanslag op mijn spieren en gewrichten maar zodra ik in de warmte ben en de zon op mijn huid voel, word ik een ander mens. ‘Please laat dat nu ook zo zijn!’ deed ik een schietgebedje.
Het was hier heerlijk! 26 Graden en zon. Mijn geliefde zon! Ik voelde me al direct beter. Ik nam me voor woensdagochtend mijn hardlooptraining te gaan doen. Vroeg want anders werd het te warm. Ik weet dat er in mijn omgeving hier en daar wat werd getwijfeld of ik het echt wel zou doen, trainen hier op Kreta, maar ik was vastbesloten. Dus stond ik woensdag 10 mei om 6.30u naast mijn bed, ik had zelfs de wekker er voor gezet. Stuk fruit naar binnen geduwd, slok water, hardloopkleren aan en gaan met die banaan! Mijn schema, dat al lang niet meer lijkt op dat van mijn hardloopmaten, zou bestaan uit drie kwartier actief wandelen met loopjes tussendoor. Geen stopwatch, geen kijken op mijn horloge en geen ‘Runkeeper’, gewoon doen wat goed voelt. En dat deed ik.
Het was al een graad of 19 en als ik Donald, onze trainer, mag geloven kun je daar wel 10 graden gevoelstemperatuur bij optellen. Maar wat kon het mij schelen? Ik was luchtig gekleed en ik had mijn compressiekousen, nu voetloos, zonder moeite aangekregen. Op de grote weg buiten het dorp begon ik mijn training, aangezien dit het enige stuk is zonder noemenswaardige hellingen en klimmetjes. Chris, de fysio, had me op het hart gedrukt alleen op vlak terrein te lopen om mijn geblesseerde kuit te sparen. Ik wandelde en genoot van de omgeving, ik voelde me prima. Het enige nadeel was de voorbijrazende auto’s met daarin Kretenzers die zich naar hun werk spoedden. Opletten dus. 6x deed ik een hardloopje van één tot enkele minuten en ik kan niet anders zeggen: het ging heerlijk! Op een gegeven moment kwam ik zelfs in een FLOW. Tenminste ik geloof dat dit zo genoemd word. Alles voelde enkele ogenblikken perfect! Mijn ritme was lekker, ik had mijn ademhaling onder controle en ik voelde geen enkel pijntje. Ik genoot! Dolgelukkig kwam ik thuis, het was boven verwachting gegaan. Alleen kreeg ik die verdomde kousen niet meer uit, nu ik zo gezweet had. Maar daar was gelukkig Jan, mijn redder in nood!
Een dikke 3000 kilometer verderop ging om 18.00u mijn hardloopcluppie van start op de Groene Ster. Er stond een pittig schema op het programma, waardoor er wat minder ruimte was voor de looptraining. Het schema bestond uit 12-20-6 en 4 minuten. Onderweg waren er een aantal bruggetjes en Donald, de trainer, legde de groep uit hoe je die het beste kon nemen. Iedereen deed z’n best en Donald was na afloop zeer tevreden. Bij hem geen twijfel over de 5 kilometer op 21 mei as. Iedereen gaat dat halen zegt hij. De meeste reacties op de groepsapp waren ook positief, ook al was een enkeling teleurgesteld dat het lopen minder lekker ging dan anders. De training werd afgesloten met een extra oefening tijdens de cooling-down: de Zonnegroet. Een yoga-oefening die zorgt voor flexibiliteit in de ruggengraat en in de ledematen. Donald plaatste een linkje naar YouTube in de mail, zodat iedereen deze oefening ook thuis kan doen. Ik ga dit zeker ook proberen.
Gister, donderdag, stond er voor Jan en mij een wandeling in de bergen op het programma. Onder leiding van professioneel wandelgids en vriendin Angela. En samen met een Duits echtpaar dat luistert naar de heerlijk klinkende namen Gudrun en Rüdiger. Ik had van te voren aangegeven dat een kilometer of 7 voor mij wel haalbaar moest zijn. Deze tocht was 8,5 kilometer met een hoogte verschil van niet meer dan 300 meter. Nou vooruit, dat moest vast lukken dacht ik en ik zag het tevens als een mooie training.
De heenweg ging prima, ook al zaten er een paar pittige beklimmingen in. Het weer was prachtig en het uitzicht vanaf de berg op het onwerkelijk blauwe water van de zee, prachtige baaien en Agios Nikolaos, waren adembenemend. De natuur was werkelijk schitterend! Ik maakte foto’s van zoveel mogelijk verschillende soorten bloemen, ik kwam op meer dan 20. Er groeiden allerlei wilde kruiden en de lucht was vol van geuren: thijm, oregano, salie, citroenverbena en wilde venkel. Jan proefde ze allemaal. Wat een feest voor alle zintuigen!
De lunch gebruikten we in het kleine dorpje Mesa Mouliana. Allerlei Griekse lekkerheden werden op tafel getoverd en daar aten we heerlijk van. En toen was het tijd om de terugtocht te gaan maken. Ik merkte al heel snel dat het lopen niet lekker meer ging. Het was inmiddels snikheet en ik had pap in de benen! Na Mesa Mouliana kwamen er nog een paar hele pittige beklimmingen, voor dat we weer gingen dalen. De eerlijkheid gebied me te zeggen: het ging waardeloos! Ik moest meerdere keren op een steen onder een boom gaan zitten en Jan moest me een paar keer letterlijk een helling opduwen. Poe! Wat kwam ik mezelf daar tegen! Gelukkig kwamen we bij een verlaten Raki-stokerij aan, waar we onder een afdak iets konden drinken. Raki wel te verstaan! De boer was zo aardig geweest een mandje achter te laten met diverse soorten Raki. In het schriftje, dat hij er ook bij in gestopt had, raadde hij wandelaars aan ze allemaal te proberen. Nou, ach misschien hielp het me wel en het was ook ondankbaar om de gastvrije, afwezige boer teleur te stellen. Dus hoppa! Aan de Raki.
Gelukkig hadden we het stijgen nu gehad en we daalden af naar het dorpje Mirsini, het begin en het eindpunt van onze route. Ik kreeg zowaar weer wat praatjes. Daar had de Raki vast ook wel een aandeel in. Na uren wandelen waren we weer beneden. Ik was gruwelijk dankbaar dat ik het gehaald had! Als een oud lijk plofte ik in de auto, doodmoe maar ook trots op mezelf. En wat een mooie conditietraining was dit! Veel mooier vind je ze niet
Vandaag heb ik wel wat last van mijn kuiten maar die mogen nu een dagje van hun rust genieten, dat doe ik ook. En zaterdag? Dan ga ik weer trainen!
Adiéjo!
Tietia Feikens
