Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino. Vandaag deel 11 van Camperjoy.
Tintagel Castle en Camelot Castle, Cornwall
maandag 27 april 2015
Aangezien we hadden besloten om twee nachten in Tintagel te blijven, was gisteren de aankomstdag tevens een relaxdag. Vandaag stond de actie gepland. We waren om zeven uur wakker en de zon stond strak aan de lucht. We hebben dus heerlijk buiten voor onze camper ontbeten. Stoelen naar buiten en eerst genieten van het prachtige weer. Nadat we vanmorgen bij de campingbaas hadden aangegeven dat we nog een nacht wilden blijven, hebben we nog even samen de afwas gedaan, voordat we onze wandelschoenen aantrokken om aan de stevige wandeling rondom Tintagel Castle en Camelot Castle te beginnen. Zuurstof en defibrillator ondergebracht in Miriam haar heuptasje en samen op pad.
De wandeling naar de entree van het National Monument Park begon vlak bij onze camping en volgens mij waren we de eersten die het park inliepen. Het eerste dat ik zag was dat er ook een mogelijkheid was om met een Landrover naar boven te worden gebracht. Kosten twee keer 4 pond. Maar we zijn toch maar gaan wandelen in het kader van gezamenlijke activiteiten ter versteviging van onze relatie. Het eerste stuk was al direct zeer steil naar boven en de zweetdruppels parelden al weer langs mijn koddige wangen. Tjonge, wat heb ik dan de pest in. Bij een slanke persoon denken de mensen “Zoooo, die heeft actief gelopen!” Bij een obesitas-geit denken ze: “Kijk die bolle het eens moeilijk hebben…zal wel stinken ook!”Maar onze conditie is eigenlijk wel goed. We lopen stevig door naar boven en zijn wel moe, maar zeker voldaan.
Boven gekomen bleek het helemaal de moeite waard. De steile en hoge traptreden hadden we overwonnen en we kwamen op een plateau waar het kasteel op staat en waar de oorsprong van King Arthur ligt. De ruïnes zien er indrukwekkend uit en de uitzichten zijn adembenemend. En zo voelde ik mij ook .. de adem was me benomen. Om het kasteel waren de resten van andere middeleeuwse gebouwen, kerken, wachthuisjes en andere kleine huisjes te zien. Al wandelend boven op de berg zagen we prachtige grotten, rotsen uit het water komen en het azuurblauw water van de Atlantische Oceaan. Prachtige vergezichten en nog steeds prachtig Engels weer. Nadat we een ronde hadden gelopen op het complex, wilde Miriam nog een ander plateau bekijken, maar dit was voor mij even een trede te ver…of eigenlijk 75 treden. Zoals Gerard Joling altijd zegt: “ik heb er de kracht niet meer voor!”
Toen Miriam terug kwam van haar eigen wandelingetje, moesten we nog een eind richting Camelot Castle. Daar wilden we langs, niet zozeer om de schoonheid van het kasteel (want dat viel tegen), maar om daar gezellig samen koffie te drinken of eventueel te lunchen. Dat laatste stuk wandelen, weer tegen de berg op, was voor ons beiden erg zwaar, ook omdat het inmiddels begon te regenen en we dus zeiknat werden. Het voordeel was dat wanneer ik het restaurant van het kasteel binnen zou lopen, de mensen zouden denken dat ik zeiknat was van de regen en niet van het zweet. Maar mijn lieverd zou mijn lieverd niet zijn als ze niet pontificaal voor een open haard zou gaan zitten die brandde zoals de Hoogovens… goede keus, Mir. Nadat ik voelde dat mijn hydrocultuur wederom wat van slag begon te raken, zijn we maar verhuisd naar een coole plek en hebben daar in gepaste sfeer de lekkerste koffie van Engeland gedronken. Want daar stond dit restaurant landelijk bekend om. Ha ha, ben je een restaurant en dan ben je het bekendst om je bakkie pleur.
Hier samen lunchen zag ik niet zo zitten, aangezien de ambiance, het interieur en de mensen ook uit de tijd van King Arthur waren. Wij besloten verder te wandelen om in het dorp in de pub te gaan lunchen en pintje te pakken. Aangekomen bij onze camper brak de zon weer door en hebben we heerlijk dutje gedaan voor de camper in onze stoelen. Vanavond weer lekker filmpje kijken of rustig lezen in ons tweede huisje en dan morgen weer op pad. Onze volgende stop gaat naar Dartmoor National Park en zo meteen eerst nog maar even kijken waar we ongeveer terecht willen komen. Ook daar blijven we denk ik twee nachten om daar ook de omgeving te bekijken. Bevalt ons goed!
